4 mini conference
de_wolvenpagina006003.jpg
Diverse verhalen
de_wolvenpagina006002.jpg de_wolvenpagina006001.jpg
Een tijdje geleden is er in Wijd Vertakt een oproep gedaan of iemand zich nog de tekst kon herinneren van een versje of miniconference die Opa Rieken te pas en te onpas aan zijn kinderen en later ook de kleinkinderen voordroeg. Tot nog toe is er één reactie binnen en die betreft zijn bekendste versje. "Als Opa een goede bui had, droeg hij het wel 6x per dag voor, en altijd in een hoog tempo, zodat je wel doorhad dat er iets niet klopte, maar dat hij dan al bij de volgende regel was." Na verloop van tijd kende iedereen natuurlijk de clou, maar Opa bleef er de grootste schik in hebben het te vertellen. "Meestal vertelde hij het als hij schoenen repareerde. Van zijn werk nam hij oude lederen drijfriemen mee, die afkomstig waren van machines die lopende banden aandreven. Deze drijfriemen sneed hij in stukjes en maakte er zolen en hakken mee." Tegenwoordig worden versleten schoenen meestal weggegooid, maar voor de oorlog en vlak erna hadden de mensen het niet zo breed, en werden versleten schoenen gerepareerd. "Met bruine was werden de witte randjes van het uigesneden leer vervolgens donker gekleurd en deze was leek net op lekkere chocolade." Echter, menig kind dat er stiekem van snoepte had snel door dat Opa geen kostelijke chocolade gebruikte om de leerrandjes donker te kleuren... Bah, wat vies!!!

"Opa had twee schoenleesten: één voor kinderen en één voor volwassenen (de 'kinderleest' en de 'grotemensenleest') en op zo'n leest zaten drie uitsteeksels: twee voor verschillende maten schoenzolen, en één voor de hak." De net op de schoenen gelijmde en getimmerde zolen en hakken werden voor extra stevigheid vastgezet met distels: ronde ijzertjes met drie gaatjes die op de hoeken en tenen van de schoen werden getimmerd. Het zou immers zonde zijn als bij de eerste de beste schop tegen een voetbal de schoen het weer zou begeven.

Opa zette de schoenleest op z'n knie en droeg dan de volgende miniconference voor.

"Kom eens bij Vader, dan zal ik je een verhaal vertellen. Je hoeft het niet te geloven, maar het is waar gebeurd. Het was in het jaar 'nul'. Een stokoude man van ruim 20 jaar zat in een donkere kamer aan de hoek van een ronde tafel in een dichtgeslagen boek dat op de grond lag, te lezen. Opeens zag hij een doffe knal. Hij keek op z'n fiets hoe laat het was, en reed op zijn horloge met een vaartje van 20 km tegen een elektrische stoomtram die juist bezig was benzine in te nemen. Hij stopte meteen en toen hij opstond merkte hij dat hij dood was."

Als stille getuige van de vele conferences zwerft de 'grotemensenleest' nog steeds ergens op zolder in de Zalmstraat. De 'kinderleest' heeft het huis al lange tijd geleden verlaten.